Να λες «ευχαριστώ» γι’ αυτά που έχεις. Στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο.

«…Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω καθημερινά και να τιμάω αυτά τα λίγα, ή πολλά, που τα έχω σήμερα, ένα καθαρό κρεβάτι, μια γωνιά ζεστή, το ψωμί, το κρασί, το τραπέζι ετούτο με το χαρτί και το μολύβι... Θεέ μου, κάνε με...»

  Ξυπνάς κάθε πρωί. Μπορείς να πεις βαριεστημένα: Ωχ, πάλι ξημέρωσε! Μπορείς όμως να πεις, δόξα τω Θεώ, που μου δωρήθηκε άλλη μία μέρα! Ας μη λησμονούμε ότι η κάθε νέα μέρα είναι μια ξεχωριστή μέρα, γιατί δεν την έχουμε ζήσει ποτέ πριν και ούτε πρόκειται  να τη ζήσουμε και στο μέλλον, γιατί είναι  μοναδική.

Μπορείς να γκρινιάξεις για το ξυπνητήρι που σε ξύπνησε ενώ κοιμόσουν του καλού καιρού, μπορείς όμως και να το ευχαριστήσεις, γιατί χάρη σε αυτό κοιμάσαι ήσυχος, χωρίς το άγχος μην τυχόν ξυπνήσεις αργά και πας καθυστερημένα στη δουλειά ή στις υποχρεώσεις σου!

Ξυπνάς και άνοιξες τα μάτια σου; Μόλις άνοιξες δύο μεγάλα δώρα!

Ξυπνάς και διαπιστώνεις ότι είναι κομμένο το νερό. Μπορείς να γκρινιάξεις, να φωνάξεις, να βρίσεις, αλλά μπορείς με ευγνωμοσύνη να συλλογισθείς ότι μόνο το 25% των ανθρώπων σήμερα στον κόσμο έχουν πόσιμο, καθαρό νερό μέσα στα σπίτια τους. Και εσύ είσαι ένας από αυτούς! Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι  στην Ελλάδα πριν τη δεκαετία του 1960 υπήρχε  το επάγγελμα του νερουλά και ότι σε πολλές γειτονιές και μαχαλάδες οι άνθρωποι κουβαλούσαν νερό από κοινόχρηστες βρύσες ή και πηγάδια!  Δυστυχώς, ενώ ανακαλύψαμε νερό στον Άρη, ακόμη και σήμερα εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο πίνουν νερό κάκιστης  ποιότητας από λάκκους, πηγάδια, ή περιμένουν πότε θα βρέξει για να γεμίσουν οι δεξαμενές που συλλέγουν το νερό της βροχής.   

Ξυπνάς και βρέχει. Μπορείς να πεις: Τι παλιόκαιρος είναι αυτός, αλλά μπορείς να πεις : Ευλογημένη βροχούλα που καθαρίζει την ατμόσφαιρα, που δροσίζει και γονιμοποιεί τη γη.

Ξυπνάς και βρέχει πάρα πολύ. Προβληματίζεσαι τι παπούτσια να φορέσεις; Τι μεγάλο δώρο! Όχι ότι έχεις παπούτσια, αλλά το ότι έχεις πόδια και μπορείς και περπατάς!

 Γυρνάς αργά το μεσημέρι από τη δουλειά κουρασμένος και τα παιδιά κάνουν φασαρία. Σε ενοχλεί, αλλά για σκέψου, εσύ τουλάχιστον έχεις παιδιά. Ξέρεις πόσα ζευγάρια προσπαθούν να αποκτήσουν και τελικά δεν αποκτούν; Ξέρεις πόσο και πόσοι θα ήθελαν αυτού του είδους τη φασαρία; Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα είχαν παιδιά!

Μα τρέχουν δαιμονιωδώς πάνω-κάτω, κάνουν και ζημιές, θα μου πεις.  Του γείτονα το παιδί δεν έκανε ποτέ καμιά ζημιά, μόνο που είναι καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι. Να χαίρεσαι λοιπόν γιατί έχεις παιδιά χωρίς κινητικά προβλήματα. Συνειδητοποιείς τι δώρο ζωής είναι αυτό; Ή θα το συνειδητοποιήσεις όταν έλθει ο μεγάλος πόνος;

Πηγαίνεις μόνος στο αποχωρητήριο, κάνεις μόνος μπάνιο, τρως μόνος σου; Ανεκτίμητος πλούτος! Και όμως πόσες φορές ένιωσες πλούσιος, ευλογημένος, μόνο και μόνο από το γεγονός ότι είσαι αυτοκινούμενος και δεν εξαρτάσαι από κανέναν άλλον; Ξέρεις τι είναι να σε ξεσκατώνουν καθηλωμένο σε ένα κρεβάτι; Ξέρεις τι είναι να θέλεις να απομακρύνεις το κουνούπι που σε τσιμπάει και να μη μπορείς να κουνήσεις τα χέρια σου; Ξέρεις… ξέρεις… ξέρεις… 

 Να μετράς τα δώρα σου, να μετράς τις ευλογίες σου, να είσαι ευγνώμων για τα μικρά και τα μεγάλα, για τα καθημερινά αλλά και για τα άλλα!

«Το σπουδαίο δεν είναι ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή όπως μας δόθηκε την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει.»,  γράφει ο Γιώργος Σεφέρης.

Από το βιβλίο, ο καφές, η γέφυρα και ο Μαντέλα
Ζήσιμος Λορεντζάτος, 1915 – 2004, συγγραφέας, ποιητής, κριτικός.